Column: Het sjaaltje van Hubert Bruls

Ergens tegen het eind van afgelopen zomer was ik op een feest van Harmonie Tarcisius in Nijmegen. Mijn vriendin speelt bij die harmonie en er was een jubilaris die al 65 jaar vrijwilliger was bij de vereniging. Hiervoor verdiende deze goede man natuurlijk een lintje. Dat lintje zou uitgereikt worden door niemand minder dan Hubert Bruls, de nieuwe burgemeester van Nijmegen en natuurlijk de oud-burgemeester van Venlo. Börger Baer, zoals de ruim 120 kilo zware burgervader in Venlo bekend stond deed zijn intrede. Met veel moeite wist hij zich uit zijn dienstauto te wurmen, zette een grijns op zijn gezicht en betrad het terrein. Nadat hij een praatje had gedaan en de “Hermenie” geprezen had (tot grote hilariteit van de aanwezigen, blijkbaar heeft Bruls nooit begrepen dat ze in Nijmegen geen Venloos praten) dronk hij een pilsje en maakte zich klaar om verder te gaan. Een grote zwarte jas ging om zijn lijf, hij maakte met wat moeite de knoopjes dicht, en toen pakte hij zijn speciale decoratie: een NEC sjaaltje. Dat sjaaltje wikkelde hij om zijn nek, hij zwaaide even naar het publiek en liep terug naar zijn auto. Ik bleef hem nastaren… Bruls met een voetbalsjaaltje, waar had ik dat eerder gezien…?

Mijn gedachten flitsten terug in de tijd door Bruls met zijn sjaaltje. Beelden en gevoelens overvallen mij en de jaren vliegen terug. En opeens zie ik schimmig een beeld opdoemen. Eerst nog wat vlekken, maar opeens knalt de herinnering op volle kracht mijn hoofd in. Het is 13 september 2009, ook al zo’n nazomer, en Bruls loopt met een VVV sjaaltje om zijn nek over het balkon boven de hoofdingang van Seacon Stadion –De Koel–. Terwijl ik tussen de overige bezoekers in de rij voor de hoofdingang sta om binnen te komen staat hij met een biertje in de hand naar beneden te kijken. VVV speelt die dag tegen Heracles Almelo. Onze club is net gepromoveerd en heeft de eerste vijf wedstrijden verdienstelijk gelijk gespeeld, waaronder natuurlijk de onvergetelijk 3-3 tegen PSV in Eindhoven. De Koel zit vol met minsten 8000 mensen. Zelf sta ik met een stuk of twaalf familieleden en vrienden op de hoek bij tribune VW, net naast de bierkraam. Honda staat aan de aftrap met Calabro naast hem. Op het middenveld spelen Leemans en Auassar. Schaken is de nieuwe held op rechts. En links achterin staat Good Old Niels Fleuren. Na acht minuten verdient VVV een vrije trap. Honda schiet een prachtig boogballetje richting de rechter benedenhoek van de goal. Keeper Pieckenhagen pareert nog wel, maar Calabro is er zoals tientallen malen daarvoor als de kippen bij om een kans van Honda te verzilveren. 1-0. De Koel ontploft, iedereen valt elkaar in de armen en het gejuich is tot aan de Maas te horen. De hele wedstrijd is een rollercoaster van een fel aanvallend VVV wat iedereen tot de laatste minuut weet te boeien. 82 minuten later is de eerste overwinning van het nieuwe Eredivisieavontuur een feit. Het bleef nog lang onrustig.

De zoete herinnering vervaagt. Bruls stapt in zijn auto en rijdt weg. Het seizoen 2014/2015 was toen nog jong en ik was nog vol goede hoop. Maar dan gaan we naar een herinnering van veel korter geleden: 21 december 2014, een regenachtige zondagmiddag. De Koel is praktisch leeg, ondanks het feit dat er toch echt een Limburgse derby op het programma staat tegen Fortuna Sittard. Alles is anders dan die mooie nazomerdag in 2009. Van ons groepje zijn nog maar drie mensen over, waaronder ikzelf en mijn fanatieke moeder die mij jaren geleden voor het eerst gek maakte voor VVV. Een kunstgrasveld, digitale boarding, een zo goed als lege Koel. Alleen Niels is nog hetzelfde als in 2009, met zijn lange slierten haar achter hem aan wapperend als hij een sprintje trekt. Het spel is niet om aan te gluren. Fortuna wil niet, VVV kan niet. De krap 3000 man die er nog zijn staan kletsend op de tribunes. Verveeld check ik af en toe mijn Twitteraccount en vraag ik mij af of het droog zal blijven die middag. De fanatieke groep supporters op Oost probeert wanhopig nog wat sfeer te maken, maar ook zij worden vakkundig in slaap gesust door de 22 broodvoetballers op het veld. Iedereen is blij als scheidsrechter Higler voor het laatst op zijn fluitje blaast en we naar huis mogen. Snel wat warms eten om het koude lijf een beetje op te warmen. Weer geen drie punten… Ach… Dat went.

De wedstrijd tegen Fortuna Sittard staat niet op zichzelf. Dit seizoen mogen we eigenlijk al als verloren beschouwen. De achterstand op koploper NEC is enorm en zelfs de plekken voor de nacompetitie zijn verder weg dan ooit. Het ooit zo trotse VVV met wereldster Honda voorop is verworden tot een grauwe middenmotor in de Jupiler League die na de helft van de competitie op een zeer droevige elfde plek staat. Spelers zijn allemaal hopeloos uit vorm of hebben simpelweg niet het niveau wat van ze verwacht werd. De supporters blijven weg en wat ons rest zijn slechts de herinneringen aan die mooie wedstrijden die we in de periode Honda en de jaren daarna mochten beleven. Een legertje trainers en spelers is sindsdien de revue gepasseerd en niemand heeft het niveau nog omhoog kunnen tillen. Sterker nog, elke nieuwe selectie en trainer presteerde weer wat slechter dan de voorgaande. Zelfs de clubkas, jarenlang een voorbeeld voor Betaald Voetbalclubs in Nederland begint leeg te raken. Het risico bestaat dat VVV in een neerwaartse spiraal terechtkomt: door het gebrek aan mogelijkheden worden de prestaties van VVV steeds slechter waardoor er minder supporters en sponsoren zijn, waardoor de mogelijkheden nog minder worden en het allemaal nog slechter wordt.

Het is aan het bestuur en de nieuw aangestelde clubmensen om iets te verzinnen om deze spiraal te doorbreken. Het sjaaltje van Hubert Bruls heeft bij mij de wens nog meer aangewakkerd om opnieuw een gouden periode bij VVV mee te gaan maken. Hopelijk gaan we de tweede seizoenshelft alsnog een beetje plezier beleven in de Koel en kunnen we de trouwe supporters die er nog zijn een reden geven om te blijven komen. Volgend jaar kan er door het grote aantal aflopende contracten in elk geval gebouwd gaan worden aan een nieuwe selectie. Wie weet gaat de nieuwe Keisuke Honda volgend jaar zijn gezicht al tonen in de Koel. Stel nu eens dat we in die nieuwe selectie dan ook nog een nieuwe Calabro, een nieuwe Schaken en een nieuwe Leemans aantreffen. En stel nu eens verder dat VVV een heel seizoen kan vlammen met aanvallend en aantrekkelijk voetbal… Als wij als supporters ook door de huidige zure appel heen kunnen bijten en VVV ook in deze donkere tijden blijven steunen dan heb ik goede hoop dat we op een prachtige nazomerdag ergens in 2016 weer met 8000 anderen mogen “juichen in de Koel”!

Forza VVV!

Richard

2 Responses

  1. supportertje

    Richard, een goed verhaal, en ik denk dat je hier de kern raakt van wij als supporters en fan voelen als het over ons VVV. tje gaat. Velen hebben het gevoel en zien dat het niet goed gaat. VOORAL HET HEILIGE VUUR ontbreekt op het veld als er door VVV gevoetbald word. Weinig spelers die elkaar opzwepen, maar dat zou wel moeten. Wanneer de spelers dat vuurtje niet aan kunnen steken, hoe moeten wij dat als supporters dat dan nog doen. Voetbal is een beleving door spelers en supporters met elkaar. Verliezen is klote, maar als ik het gevoel heb dat het onnodig is geweest, ga ik met een dip naar huis. Verliezen mag, maar je uiterste best doen om niet te verliezen moet de grondslag zijn voor de wedstrijd.

Leave a Reply