Column: Näölend langs de lien

Het zijn misschien vreemde dagen voor de doorsnee VVV-supporter. Het gaat namelijk sportief en financieel goed voor de wind en zoals terecht opgemerkt werd enkele weken geleden: er valt weinig te näöle. Ik zal denk ik de laatste zijn die zegt dat ik niet af en toe echt lekker lig te zeiken om bepaalde prestaties, acties van de club of gewoon zeiken om het zeiken. Maar vaak is er dan wel enige aanleiding toe. Dit seizoen ligt het een beetje anders, want er valt eenmaal weinig te zeiken. Het leek omgeslagen in positiviteit en bereidheid van de Venlonaren om de handen in een te slaan en echt dingen te doen voor de club. Maar toen waren er twee opeenvolgende nederlagen en de beerput lijkt volledig open te zijn gegooid.

Het gaat goed als je om kleine zaken gaat zeiken, sommige mensen willen alleen maar zeiken om het zeiken. Maar wanneer er een nederlaag is, zijn er altijd zaken die ineens naar boven komen en de nederlaag net nog een gradatie erger maken. Na de verloren wedstrijd tegen Ajax, was het de grasmat of juist het ontbreken van een echte grasmat. Na de verloren wedstrijd tegen PSV, was het niet de prestatie op het veld, maar ging voornamelijk de aandacht naar de negativiteit rondom racisme in het stadion. Begrijp me niet verkeerd, het is volledig terecht dat daar aandacht besteedt wordt, maar die 90 minuten op het veld zijn totaal vergeten. We verkeren dan in een fase van jao ut zal wal. Nou dacht ik bij mezelf dat dit zou veranderen na de wedstrijd tegen PSV, maar nee.

Mensen in Venlo zijn verwend. Wij zijn verwend met voetballers zoals Honda, Musa, en Yoshida in de Koel. Ja, okay. Het voetbal met Lokhoff was niet om aan te gluren en menig voetbalsupporter zal nog steeds last hebben van zijn ogen. Maar over het algemeen zijn wij redelijk snel verwend en willen we graag dat er aan een bepaalde standaard wordt voldaan. Zo ook is het nu. VVV is een van de verrassingen van deze competitie, getuige de 10e plaats na 9 gespeelde wedstrijden. Het was dus dan ook zo, dat veel mensen dachten dat we ‘wel eventjes’ van ADO zouden gaan winnen. Nou dat viel vies tegen, VVV speelde een van de slechtste wedstrijden van dit seizoen met de nederlaag als logisch gevolg. Het is geen ramp om te verliezen, maar het kan zeker pijnlijk zijn. Het was niet nodig om te verliezen, maar het gebeurde. Zaak is nu om de rug te rechten en zaterdag weer te gaan knallen tegen Heracles en de week daarna de hele belangrijke pot tegen NAC.

Toch begint in Venlo het sentiment te overheersen dat VVV er weer niks van kan. Dat de Venlose club het toch weer verpest en dat de mensen maar beter over de grens naar Gladbach kunnen gaan. Het lijkt alsof mensen moeilijk met tegenslagen kunnen omgaan, terwijl zeker duidelijk was dat de doelstelling van dit seizoen, handhaving is. Daar veranderde de goede start echt helemaal niets aan. Je moet reëel zijn en weten dat er nog wel een flink aantal nederlagen kunnen gaan volgen, maar dat doet niets af van de prestatie die tot nu toe is geleverd. Een ploeg die vrijwel intact is gebleven, die ploeg die kampioen werd in de Jupiler League en nu zich staande weet te houden in de Eredivisie.

Er is nog niks aan de hand, er is geen man overboord en het is nog vroeg in de competitie. De concurrenten die onderaan staan, doet het veel slechter dan dat wij het doen en we staan nog steeds boven hen. Dat positieve gevoel rondom VVV en de club moeten wij als supporters blijven vasthouden, want dat steekt aan en dat zullen de spelers en technische staf ook voelen. Tuurlijk, soms is het bagger en slecht. Zeik lekker als het verschrikkelijk is, maar heb ook vertrouwen. Een tegenslag maakt nog niet dat we nu gedegradeerd zijn of dat de club nu helemaal verloren is. Dat idee is schadelijk en daar heeft niemand wat aan. We moeten gewoon reëel blijven en ons realiseren dat VVV gewoon nog een lastig seizoen tegenmoet gaat en onze steun is daarbij meer dan welkom