Het was woensdag 17 juni 1959, het Haagse Zuiderpark barste zowat uit zijn voegen, want er waren ruim 25000 mensen naar het Haagse stadion gekomen om getuige te kunnen zijn van de KNVB Beker Finale van 1959. ADO en VVV waren de twee ploegen die zich geplaatst hadden voor de eindstrijd van de nationale beker, en zij moesten er in de thuishaven van ADO om gaan strijden wie de KNVB Beker mee naar huis mocht gaan nemen. Het zou een historische beker finale gaan worden, en zeker voor de mensen die een geelzwart hart hebben.
De Venlose Voetbal Vereniging had zijn weg tot aan de finale geplaveid met de overwinningen op achtereenvolgens Tiglieja, Wittenhorst, Oss’20, Enschedese Boys, en het Zwartemeer met maar liefst 5-1, om in de halve eindstrijd vervolgens ook nog eens af te rekenen met die andere club uit het zuiden. De halve finale tegen Rapid JC werd overigens op een neutraal veld gespeeld, de twee Limburgse formaties moesten daarvoor namelijk afreizen naar het Goffertstadion in Nijmegen. Deze bijzondere Limburgse derby op vreemde bodem werd door de Venlose formatie met 1-0 gewonnen. Zo kon het voor de Venlonaren misschien wel het succesvolste seizoen uit de clubhistorie worden, want door het bereiken van de bekerfinale bestond er de kans dat VVV de eerste grote prijs in haar bestaan kon gaan winnen. Met een keurige negende plaats op de eindranglijst van de eredivisie in de pocket, konden de elf Venlose helden ook nog hun eerste grote prijs in de clubhistorie binnen harken. Daarmee snoerden de Venlonaren de monden van alle criticasters, want bij aanvang van het seizoen 1958/59 waren er velen die VVV als gedoodverfde degradatie kandidaat beschouwden. Één overwinning stond de grootste Venlose triomf tot nu toe nog in de weg, de Venlose formatie moest namelijk nog af zien te rekenen met ADO in hun eigen Zuiderpark. Als we puur naar de eindklassering van dat seizoen zouden kijken, zou VVV de favoriet zijn van beide. De geelzwarten eindigde namelijk met 36 punten (2 punten systeem) op een keurige negende plaats, terwijl de groengelen met 28 punten op een dertiende plaats eindigden. Het onderlinge resultaat vertelt ons echter een ander verhaal. Zo werd er in “de Kraal” met 1-1 gelijkgespeeld, en zo verloor VVV in Den Haag met maar liefst 5-1, wat ook nog maar eens aangeeft wat een thuisvoordeel kan betekenen.
Het elftal wat in 1959 de KNVB beker won
Om hun grootste succes te kunnen gaan vieren, moesten de Venlonaren dus nog flink aan de bak in het Haagse Zuiderpark. En aan de bak gingen de geelzwarten, al zag het daar in het begin niet naar uit, het zou echter toch een historische dag gaan worden in geschiedenis van de Venlose Voetbal Vereniging. Willy Kment, de Oostenrijkse oefenmeester in Venlose dienst, stelde de volgende 11 VVV-ers op waarmee hij hoopte de KNVB Beker Finale te kunnen gaan winnen. Op doel stond Frans Swinkels, de verdediging werd gevormd door Hay Steegh, Toon van der Hurk, Willy Erkens en Hay Lamberts. Jan Klaassens, Gijs Nass, en Karl-Heinz Spikofski waren de middenvelders. Verder waren Jan Schatorjé, Hans Sleven, en Herman Teeuwen de drie aanvallers die het lot van ADO zouden moesten gaan beslechten.
ADO begon furieus aan de finale, de eerste tien minuten creëerden de Hagenezen kans op kans, maar iedere Haagse aanval liep stuk op de stugge defensie van de geelzwarten. Een doelpunt voor ADO kon bijna niet uitblijven, en in de 10de minuut viel die treffer dan ook. Een vlotlopende Haagse combinatie tussen de internationals Timmermans en Clavan bood Timmer de gelegenheid om met een verwoestend schot 1-0 op het scorebord te zetten. De Venlonaren lieten zich door die vroege tegentreffer echter niet van de wijs brengen. Integendeel zelfs, de Venlose machine ging steeds soepeler lopen, met een levensgevaarlijke Schatorjé op de linkervleugel, en een Jan Klaassens die overal was waar de bal was, of waar de bal nog zou moeten gaan komen. Na ruim twintig minuten gaf Spikofski een bekeken pass op Herman Teeuwen, die met zo’n kans wel raad wist, en de 1-1 tegen de touwen aan schoot. De stand was weer gelijkgetrokken, en nu kon de finale pas echt gaan beginnen. VVV bleef de bovenliggende partij, maar tot uitgespeelde kansen kwamen ze niet. Totdat in de 35ste minuut de gehele geelgroene defensie als één man bleef staan voor vermeend buitenspel, echter een fluitsignaal van scheidsrechter Roomer bleef uit. Hans Sleven was het alerts, en het snelst, want met een razend snelle uitbraak en fabelachtige lichaamsschijnbeweging was hij iedereen van ADO, inclusief keeper Oostrum te snel af. De Venlose topschutter kon zo voor een open doel de 1-2 binnen schieten.
Vijf minuten voor de theepauze bloeide ADO weer enigszins wat op, en met een onhoudbaar schot van Timmermans, dat gelukkigerwijs naast Swinkels op de paal uit elkaar spatte, werd zelfs een heus Haags offensief ingeluid. Met dat Haagse offensief werd ook gelijk een van de meest historische momenten uit de geschiedenis van de KNVB Beker, misschien wel het meest historische moment van de hele Nederlandse voetbalgeschiedenis geboren. ADO voelde, dat als ze nu even aan zouden zetten, ze misschien nog voor de rust op een voorsprong konden komen. Midvoor Timmer brak met de bal aan zijn voet dwars door de Venlose verdediging, en kwam zo alleen voor Swinkels te staan. De Venlose goalie dook richting de benen van de Haagse spits, die vervolgens onderuit ging, waarop scheidsrechter Roomer besloot te fluiten voor een strafschop. Swinkels was bij deze actie echter geblesseerd geraakt, en strompelde naar de achterlijn om zich achter de lijn te laten verzorgen. Het oplappen van de Venlose doelman duurde volgens de scheidsrechter te lang, waarop de nuchtere Herman Teeuwen, in het inmiddels kolkende Zuiderpark, besloot om zijn gele spelersshirt te verruilen voor het diepzwarte keepershirt van Swinkels. Vervolgens nam hij plaats op de doellijn, om keeperswerk te verrichten voor de nog te nemen strafschop van ADO. Teeuwen probeerde de schutter van ADO wat te dollen, en het moment daarop groeide de koele kikker uit Venlo uit tot held van de finale. Hij zou de Venlose geschiedenisboeken ingaan omdat hij als veldspeler de belangrijke 1-1 had gescoord, maar ook omdat hij de pingel van Timmer bij een 1-2 stand had weten te keren, en dat ook nog op een psychologisch moeilijk moment zo vlak voor rust.
Het rustsignaal volgde vrijwel direct nadat Roel Timmer vanaf 11 meter de kans op 2-2, tegen de vuisten van Herman Teeuwen had verschoten. De Venlose formatie begon superieur aan de tweede helft, waardoor de Hagenezen wat onvriendelijker gingen spelen, om zo te proberen wat zand in de Venlose machine te strooien. Na enkele onvriendelijkheden tussen Jans en Teeuwen ging de arbiter ook een stuk scherper fluiten, hij liet geen enkele overtreding ongestraft, om zo de grip op de wedstrijd niet te verliezen. Dit was natuurlijk gunstig voor de “Kraal-club,” want ADO kon de Venlonaren alleen nog maar afstoppen met overtredingen. Het was vooral Jan Klaassens waar ze geen grip op kregen, hij speelde als een zwervende linkshalf over de hele helft van de tegenstander, en overal waar Klaassens was, met of zonder bal, ontstond er gevaar. Met een erg goede ondersteuning van beide backs, kon ook Toon van der Hurk ook steeds vaker gevaarlijk opstomen om zo ruimtes te creëren voor Klaassens. Dat leidde al snel weer tot succes, want in de twaalfde minuut na rust lag de bal alweer voor de derde keer in het Haagse mandje. Jan Klaassens nam met een hard schot hoogstpersoonlijk de 1-3 voor zijn rekening. VVV bleef ook na de 1-3 onverstoorbaar door combineren, en stuurde ADO zo voordurend van het kastje naar de muur. Zelfs rechtsback Hay Lamberts kon het Haagse doel een paar keer gevaarlijk van dichtbij bestoken, en het duurde dan ook niet meer lang totdat VVV de definitieve genadeslag aan ADO uitdeelde. Het was uitgerekend een Hagenees zelf die de bal helemaal verkeerd raakte, de bal ging met een vreemde curve richting zijn eigen doel. Dat was voor de altijd alerte Jan Schatorjé een buitenkansje, de onbedoelde assist van Jans werd met een perfect geplaatst schot tot een doelpunt gepromoveerd. Met het bekeken balletje van Schatorjé werd de Haagse doelman voor de vierde keer verschalkt, het was nu 1-4 in het Venlose voordeel, een klap die de Hagenezen niet meer te boven zouden komen.
De Venlonaren brachten de wedstrijd geroutineerd naar de veilige haven, toen vervolgens het verlossende eindsignaal van scheidsrechter Roomer door het Zuiderpark schalde, waren het de Zuid-Amerikaanse taferelen die het decor van het Haagse stadion zouden gaan bepalen. Tussen de duizenden feestvierende supporters die het speelveld in bezit hadden genomen, ontvingen de dolgelukkige VVV-ers bloemen uit de handen van de ADO junioren. Temidden van een uitzinnige mensenmassa kreeg de Venlose aanvoerder Gijs Nass, de grote zilveren dennenappel uitgereikt van de toenmalige bondsvoorzitter Toon Schröder. Het waren Frans Swinkels en Jan Klaassens die hun onverslijtbare 38-jarige aanvoerder, direct na de uitreiking op de schouders namen, om zo ook samen met de reserves, Piet Gubbels, Jozef Theuws, en Frans de Bruin, en natuurlijk Willy Kment de trainer niet te vergeten, hét historische hoogtepunt van VVV te vieren. Tussen het feestgedruis, en met de ogenschouw op de blinkende KNVB Beker gericht, bevond zich ook een apetrotse Jo van Daalen. Deze toenmalige voorzitter van VVV was ook euforisch gestemd, want hij besefte maar al te goed dat zijn ploeg zojuist geschiedenis had geschreven.
VVV was de winnaar van de KNVB-beker in 1959
VVV ging natuurlijk al als bekerwinnaar van het seizoen 1958/59 de geschiedenis boeken in, maar de namen van Gijs Nass & Herman Teeuwen zouden ook nog eens apart van hun team een eervolle vermelding in die geschiedenis boeken voor zich op gaan eisen. Gijs omdat hij op 38-jarige leeftijd, als aanvoerder van VVV de KNVB Beker in ontvangst mocht nemen wat tot op heden nog steeds een unicum blijkt te zijn, maar dé echte held van het Zuiderpark is zonder twijfel Herman Teeuwen. Hij was de maker van de belangrijke 1-1, en bij de 1-2 tussenstand vlak voor rust maakte hij zichzelf onsterfelijk door de rol als keeper voor vijf minuten over te nemen van de geblesseerde Swinkels. Hij nam dat besluit toen de bal al op de stip lag voor een Haagse strafschop. Hij voelde zichzelf niet alleen zelfverzekerend, hij straalde dat ook nog eens uit. De Haagse schutter met bluf, verloor het duel van een Venlonaar met bravoure. De Herman Teeuwen show in het hol van de leeuw, bleek zo imponerend te werken voor Roel Timmer, dat hij de pingel snoeihard, maar blindelings op de vuisten van onze Venlose Super Held en stand-by-keeper schoot. Geschiedenis werd geschreven, en “The Good Old” was geboren.
Geschreven door Mikey