Ingezonden: Al 30 jaar kom ik bij mijn club
Al 30 jaar kom ik bij mijn club. Naam- en logoveranderingen, sportieve pieken en dalen. Hoogtepunt en frustratie tegelijk waren de 2 jaren waarin we net naast europees voetbal grepen. In de enige twee jaren dat er zo’n klote nacompetitie was, waarbij wij eigenlijk via de stand gewoon europees gevoetbald hadden. Ook een derde kans om europees te spelen werd ons bestolen in een halvefinale duel om de KNVB-beker tegen een of ander Duits team.
In al die jaren was de grootste teleurstelling die ik eigenlijk meegemaakt heb het feit dat er na de bovengenoemde 2 topjaren ineens van zowat het hele team afscheid genomen werd. Stan Valckx naar PSV, dat begreep iedereen, maar al die anderen naar clubs waarvan ik (geel/zwart denkend), vond dat ze toch echt niet aan mijn cluppie konden tippen…ik kon het niet begrijpen.
De eerste thuiswedstrijd dat jaar was tegen dat duitse cluppie, ik weet het nog goed 1-1 (met mazzel) en ook toen zag je al na die eerste wedstrijd, dit wordt een lang jaar. Niets negatiefs, maar een constatering die helaas uiteindelijk waarheid werd. Degradatie na 2 topjaren was een feit. Desondanks in al die 30 jaar van mijn club gekregen wat ik ervan verwachte: plezier, beleving, sfeer, frustratie en ergernis.
Ook nu zie je regelmatig mensen hier hun constateringen ventileren. Sommigen beschaafd, anderen op een wat mindere manier. Het rare is eigenlijk dat juist vooral de mensen die trachten dingen positief te zijn, vaak de meest negatieve gevoelens naar boven halen. Nepsupporters en azijnzeikers zijn daarin vaak de mildere termen, maar enige realiteitszin over hetgeen er op hetgeen er op het veld gebeurd is vaak ver te zoeken. Zelfs vandaag zag ik (behalve Boessen) hier nog iemand schrijven het eerste half uur ging het goed…maar wat was er te zien dan in dat half uur 22% balbezit gelijk aan 6 (!) minuten de bal hebben. 6minuten tijd bijelkaargesprokkeld, vraag me niet hoe, want volgens mij was het meer toeval dat we de bal kregen, want iets constructiefs heb ik die eerste 30 minuten niet gezien.
Na het vertrek van Honda werd het zeker wat minder, maar al met al hebben we dat seizoen toch goed overleefd, en kan men toch constateren dat men met garcia een vervanger had die voor VVV-normen prima was.Daarna is het eigenlijk begonnen. Geen adequate vervangingen en een team dat al 2jaar zonder enige creativiteit vanuit het middenveld speelt (want ben nou eerlijk Vujicevic???).Hoe dan ook al deze zaken vind ik nog van ondergeschikt belang.Voetbal is een kijksport. Wekelijks zitten er duizenden mensen op de tribunes, maar behoudens enkele uitschieters krijgen we al 2 jaar voetbal voorgeschoteld dat het aanzien niet waard is, KIJKEN naar het voetbal van VVV is momenteel gelijk een chemische castratie voor je sexleven. Zoals gezegd 30 jaar, 3 seizoenkaarten en meer dan regelmatig met zijn 3-en naar een uitwedstrijd. Volgens mij heb ik dan enig recht van spreken, want voor dat geld moet ik hard werken. VVV is voor alweer: Plezier, beleving, sfeer, en ja ook frustratie en een uitlaatklep.Verliezen hoort erbij en is soms ook goed om eens lekker te kunnen schelden, ergeren of wat al nog meer.
Maar wat is er met dit VVV aan de hand. Al van bovenstaande komen al niet meer bij me op.Ik heb niet meer dat gevoel van: ik wil erbij zijn de volgende uitwedstrijd. Sfeer wordt steeds minder (en ik vind dat dit komt door hetgeen er op het veld gebeurd), en als je niet uitkijkt valt iedereen in slaap. Wanneer zijn we weer baas in de koel (of proberen we het in elk geval).Of proberen we in een uitwedstrijd eens bij het doel van de tegenstander te komen.Nee, het is al twee jaar grotendeels gezapig van begin tot eind.
Vorige week dacht ik kon het nog slechter? Een team dat zulks voetbal speelt dat een 1-0 voorsprong nog geen enthousiasme teweeg breng bij het eigen thuispubliek, bracht bij mij al een enorme schrikreactie teweeg, maar wat er gisteren gebeurde was nog veel erger. In 30 jaar tijd dacht ik gisteren voor het eerst: schiet er nog een paar in, wellicht brengt dit iets teweeg daarboven op de berg. Hoe is het mogelijk dat ik niet baalde dat ik er niet bijwas, hoe is het mogelijk dat ik mijn club meer toewenste dan de 3-0 die het op dat moment stond. Ben ik mijn passie verloren? Nee vanmorgen wist ik het, mijn passie is niet weg, alleen maar even murwm geslagen. De oplossing is simpel: Wie niet wil knokken voor mijn GEEL en ZWART zsm weg ermee. Maak maar een elftal van de beloften, de A of voor mijn part zelfs 11 supporters. Ik zal ze aanmoedigen en volgen (al verliezen ze met 20-0). Het enige wat ik van ze vraag: geef me weer plezier in mijn VVV.
Marcel