Stanislav 2.0

Ineens was ie weg. Maar nu is ie mooi weer terug.

Stan Valckx. Stanislav. Zo noemde ik ‘m pakweg anderhalf jaar geleden. Zijn internationale netwerk met een zijsprong naar het Oostblok koppelden ze aan deze bijnaam.

Blij was ik, toen ik destijds vernam dat Stan onze gelederen als technisch adviseur kwam versterken en dat netwerk zou gaan aanboren om onze club nieuw leven in te blazen. Als vette vijftiger was ik sowieso verheugd namen te lezen die mijn VVV supporters hart destijds regelmatig deed smelten. Herinneringen aan vroeger oprakelden en waardoor we de weg omhoog wellicht terug zouden vinden.

Albert van der Weijde, Wim Jacobs, Jay Driessen, ik noem een aantal van die namen. Edwin van Bergen Henegouwen, waar ik vroeger op zou hebben geleken, qua uiterlijk dan. Edwin kon dan ook nog eens aardig voetballen, was wat zuiniger op zichzelf en doet het nog steeds goed op de foto, én als commerciële man bij VVV. Mijn sleet is duidelijk aan hem voorbij gegaan.

Maar Stan, Stanislav .Een gelouterde naam, een groot speler, die zich financieel onafhankelijk voetbalde en zijn gevoel destijds liet spreken om te kiezen voor zijn oude liefde. Samen met de huidige technische staf gaf hij VVV nieuw elan. Die weg omhoog werd geleidelijk ingezet en Stan was definitief terug in de Koel. Dacht ik. Het stadion waar hij onder andere scoorde in de sneeuw, tegen Ajax, met Cruijff als coach op de bank, en spelers als Rijkaard, Spelbos en van het Schip destijds met een dikke nederlaag huiswaarts keerden en met nul punten op zak de toen al legendarische trap terug omhoog moesten klauteren.

VVV, de club waar zijn victorie begon, waar hij zich in de kijker speelde, en waar hij de basis legde voor een pracht carrière. PSV, Sporting Portugal, Oranje. Ik zag ‘m schitteren bij het Nederlands elftal in Brazilië, borst vooruit, Limburgse trots, voor niks en niemand bang. Scheenbeschermers wilde Stan liever niet, wel op zijn tijd een Lindeboom. Jantje Reker zei niet voor niks af en toe. “ Ga jij maar eens ff de Parade op, ik zie je zondag wel weer”.

Wat baalde ik toen ie toch weer vertrok. Stan, Stanislav. Pieken in Cyprus. Weg was ie weer. Tuurlijk, hij bleef verbonden aan VVV, zou de boel aansturen op afstand en zijn invloed blijven uitoefenen op het technische beleid. De wereld was immers kleiner geworden en Skype en alle andere communicatiemiddelen maken het leven van een voetbalmanager flexibeler dan ooit. . Maar toch. Het gaf zo’n raar gevoel. Stan Valckx was weer weg.

Maar ineens is ie er tóch weer. Stan, Stanislav. Gewoon terug. En niks pro deo. Hai trekt de knip en Stan is In vaste dienst, zo bleek uit de nieuwjaarsspeech van Marco Bogers. Tijdens de voorbereiding op dit seizoen zag ik ‘m al rondlopen langs de velden van amateurclubs, waar VVV deze zomer tegen oefende. Daaruit bleek dan toch weer die verbondenheid met deze club, maar officieels was er nog niks.

Nu dus wel gelukkig. Voor hoe lang? Niemand weet het maar wat doet het er toe. Een icoon is terug en bewijst de nog altijd aanwezige aantrekkingskracht van VVV en van Stan Valckx zelf als persoon. Clubliefde bestaat nog, net als de Koel. In Venlo herrijst een bolwerk waarin nieuwe tijden en clubgeschiedenis samensmelten tot een fenomeen dat wellicht eindigt in datgene wat we al zo lang willen koesteren. Eredivisievoetbal.

De winterstop is definitief voorbij.

Ineens was ie weg. Maar nu is ie mooi weer terug.

Pala.