Terugblik 2020

De feestdagen zitten erop en dat betekent dat we aan zijn gekomen in een nieuw jaar, 2021. Het was – in meerdere opzichten – een merkwaardig jaar, vol met onverwachte gebeurtenissen. Het is dan ook tijd om eens terug te blikken naar afgelopen jaar, en stil te staan bij enkele gebeurtenissen rondom VVV-Venlo in 2020.

Na het ontslag van Robert Maaskant, de terugkeer van Jay Driessen en de aanstelling van Hans de Koning sloot VVV 2019 af op een 16^e plek. Vóór het seizoen is dat niet de plek waar je als VVV zijnde wil staan, maar als je zag uit welke uitzichtloze periode we kwamen, was die plek zo gek nog niet. Onder De Koning leek er wat meer rust binnen VVV te zijn ontstaan. Langzaam begon er meer licht aan het eind van de tunnel te komen. Om dit proces te versnellen was VVV ook actief op de transfermarkt: Oussama Darfalou en Thomas Bruns werden gehuurd van Vitesse en Roy Gelmi werd gehuurd van FC Thun. Dit ging wel ten koste van het vertrek van Scheimann, Soriano en Van Bruggen, die allen niet wisten te imponeren in de eerste seizoenshelft. Halverwege januari werd ook de competitie weer hervat. En niet met de minste tegenstander: in eigen huis stond PSV te wachten. Lang leek VVV de winst binnen te gaan slepen, door een goal van Opoku, maar in de 93^e minuut gooide PSV’er Dumfries roet in het eten. Maar de 1-1 tegen PSV gaf VVV weer zelfvertrouwen. Dit was terug te zien in de uitwedstrijd tegen RKC, waar VVV na een 1-0 achterstand won met 1-2. Wederom was Jonathan Opoku de doelpuntenmaker, nieuweling Darfalou liet ook zijn goede kant zien door, in zijn debuut voor VVV, te scoren. Na deze overwinning stond VVV – voor het eerst sinds oktober – weer eens boven de streep.

Deze ongeslagen reeks zette VVV in februari uitstekend door. Tegen zowel FC Utrecht en SC Heerenveen speelden de Venlonaren gelijk met 1-1. Wederom zijn Opoku en Darfalou de doelpuntenmakers in deze wedstrijden. De wedstrijd erna, tegen Heracles Almelo, wist VVV zelfs te winnen. Door een doelpunt van onze aanvoerder Danny Post, werd het 1-0 in de Koel. Na Heracles vond de jaarlijkse ‘Vastelaovend-wedstrijd’ van VVV plaats, helemaal in het Noorden tegen FC Groningen. En ook deze wedstrijd werd weer met drie punten afgesloten. En daar gaan we weer: wederom was het Darfalou die VVV een dienst bewees. Na de rampzalige periode tussen oktober en november, ontstond er eindelijk weer zelfvertrouwen in Venlo. Eén dag na de wedstrijd tegen FC Groningen kregen we echter het verschrikkelijke nieuws dat VVV-icoon Torres Blues was overleden. De man die supporters – met zijn gelijknamige nummer – liet Juichen in de Koel, kon dit zelf ineens niet meer doen. Torres werd in de thuiswedstrijd tegen Fortuna Sittard prachtig geëerd door de selectie en het publiek. De Limburgse derby eindigde in 0-0.

In Emmen verloor VVV de eerste wedstrijd van 2020, tegen FC Emmen eindigde het in 3-0. Ondanks het verlies stond VVV nog steeds op een keurige 13^e plek. Maar net wanneer iedereen over de nederlaag was heengestapt en zich klaarmaakte voor de wedstrijd tegen AZ, gooide het al zoveel besproken Coronavirus roet in het eten. Eén gehele speelronde werd in eerste instantie afgelast, maar dit werden er twee, daarna drie en ga zo maar door. Ondertussen kwamen al enkele scenario’s naar voren: het seizoen ‘20/21 met twintig ploegen, de nummer 17 en 18 zouden degraderen of de competitie zou stil gelegd worden. Uiteindelijk koos de KNVB voor het laatstgenoemde scenario waardoor VVV zich wederom wist te handhaven in de Eredivisie. En hoewel dit het jaarlijkse doel van VVV is, voelde het alsnog als een rotsituatie, we konden namelijk niet meer naar VVV toe. Ons VVV. En wanneer normaliter juist het spannendste gedeelte van het seizoen zou plaatsvinden, werden de voorbereidingen voor het nieuwe seizoen alweer gestart. Jeugdspelers Stan van Dijck, Yahcuroo Roemer en Wassim Essanoussi tekenden hun eerste contract voor de club. En nam Roel Janssen, na 4 jaar, afscheid van VVV en tekende bij Fortuna Sittard. Hans de Koning verlengde zijn contract in Venlo dan weer wel. En tenslotte versterkte VVV zich eind april met de eerste aanwinst voor het nieuwe seizoen: Guus Hupperts kwam transfervrij over van KSC Lokeren.

De voorbereidingen naar het nieuwe seizoen begonnen pas echt vanaf de maand mei. De aflopende contracten van Jonathan Opoku, Nils Röseler, Peter van Ooijen en Lee Cattermole werden niet verlengd. Opoku vertrok naar De Graafschap, Röseler naar SV Sandhausen, Van Ooijen naar KFC Uerdingen en Cattermole hield zijn carrière voor gezien. Maar VVV wist zich ook te versterken met een aantal spelers: Lukas Schmitz kwam over van Wolfsberger AC, Jafar Arias van FC Emmen en Gelmi kwam – na zijn huurperiode tijdens het seizoen ‘19/20 – nu definitief over van FC Thun. Tenslotte kwam ook Arjan Swinkels transfervrij over van KV Mechelen.

Ook vonden er een aantal wijzigingen plaats in de technische staf: waar Luc Nilis vertrok werd Frank Demouge aangesteld als nieuwe spitsentrainer en werd Dirk Marcellis aangesteld als Performance Coach.

Vanaf mei hervatte VVV ook de trainingen, in aanloop naar het nieuwe seizoen. In tegenstelling tot voorgaande seizoenen: op natuurgras! Begin mei kondigde VVV aan dat de kunstgrasmat plaats ging maken voor een natuurgrasmat. Een goed begin van het seizoen. Maar deze ging pas écht van start in juli. Hier nam VVV het op tegen Sporting ST en EVV Echt, de wedstrijden eindigden respectievelijk in een 0-19 en 0-2 overwinning. Ondanks het coronavirus kwam het nieuwe seizoen dus goed op gang.

In augustus pakte VVV goed door op de transfermarkt: allereerst kwam Georgios Giakoumakis over van AEK Athene voor ruim twee ton. Een flink bedrag voor VVV zijnde, zeker als je de Griekse supporters op Twitter moest geloven, Giakoumakis zou namelijk “nooit scoren”. Met de kennis van nu zijn deze opmerkingen uiterst geinig. Ook ontstond in augustus een heuse transfersoap rondom Vito van Crooij. Eerst zou VVV enkel interesse hebben in de Venlose aanvaller, vervolgens zou hij te duur zijn en zou VVV de onderhandelingen hebben gestaakt. En dit werd dan weer door Valckx ontkend. Maar eind augustus was het zover: na 2 seizoenen afwezigheid was Van Crooij weer een speler van VVV.

Ondertussen ging de voorbereiding stevig door. Er werd gespeeld tegen een aantal amateurclubs: VV Reuver werd met 0-16 verslagen, de wedstrijd tegen RKSV Neer eindigde in 2-2 en verloor VVV van SV Straelen met 0-1. Ook tegen concurrenten Willem II en Fortuna Sittard werd verloren (beiden met 2-1). Qua resultaten was augustus dus niet bepaald denderend aan de kant van de Venlonaren. De twee veelbelovende transfers maakten dit deels goed.

Na de wisselvallige voorbereiding kwam het nieuwe seizoen van de Eredivisie steeds dichterbij. Vlak voor het begin van de competitie speelde VVV de laatste oefenwedstrijd tegen Borussia Mönchengladbach, in de Herman Teeuwen Memorial. Helaas werd ook deze wedstrijd verloren, met 0-4. In dezelfde week vertrok Richard Neudecker naar 1860 München, maar trokken we wel Nezar S’rifi en Joshua John aan.

En 13 september was het dan zover: na 190 dagen ein-de-lijk weer eens een Eredivisiewedstrijd, mét publiek (weliswaar in kleinere aantallen, maar de wedstrijden konden in ieder geval wel doorgaan). En het was een prachtige wedstrijd om mee te beginnen want er werd met 3-5 gewonnen. Met als onbetwiste held uiteraard onze Griekse God, die in zijn debuutwedstrijd meteen een hattrick tegen de touwen werkt. Ook Arias liet zichzelf meteen zien, hij scoorde idem dito in zijn debuut. En ik denk dat de kijkcijfers van Studio Sport in Venlo nog nooit zo hoog zijn geweest op die zondagavond. Door de overwinning op FC Emmen had VVV niet alleen de topscoorder van de Eredivisie in huis, maar was het ook koploper van de Eredivisie! Dit vertrouwen werd doorgezet in de wedstrijd tegen FC Utrecht, waar we met 1-1 gelijkspeelden. Destijds mochten de seizoenkaarthouders, door de coronamaatregelen, kiezen voor de wedstrijd tegen FC Utrecht óf de wedstrijd tegen ADO Den Haag. Ik koos persoonlijk voor de eerstgenoemde en wat ben ik daar blij mee. Toentertijd was ik zó blij om eindelijk weer naar de Koel te kunnen gaan, ik wist echter niet dat het de laatste wedstrijd van 2020 (en wellicht van het gehele seizoen) zou zijn. Op 28 september besloot de overheid namelijk toeschouwers bij voetbalwedstrijden te verbieden. De dag daarvoor speelde VVV nog een wedstrijd tegen SC Heerenveen. Deze wedstrijd ging helaas verloren, mede door de twee zwaar bestrafte rode kaarten voor Pachonik en Janssen. En zo sloot VVV september af met vier punten uit drie wedstrijden. Sportief gezien helemaal zo gek nog niet, maar dat we onze club niet meer konden bezoeken, gaf het een vieze nasmaak.

De maand oktober begon dan wel weer met het tevredenstellen van de supporters. Week op week werd er geopperd voor een creatieve middenvelder. Er kwam er niet één, maar er kwamen er zelfs twee: Zinédine Machach werd gehuurd van Napoli en Ante Coric van AS Roma. Machach begon in de eerstvolgende wedstrijd, tegen ADO Den Haag, zelfs in de basis. Helaas verloor VVV deze wedstrijd in de slotfase met 1-2. Giakoumakis pikte wel weer zijn doelpuntje mee. Dit deed hij ook in de uitwedstrijd tegen AZ, en dit was een hele belangrijke. Na een achterstand van 2-0 maakte Giakoumakis vanaf elf meter de 2-2. De 2-1 werd eerder al binnengekopt door Linthorst, hij tekende voor de 1000^e goal voor VVV in de Eredivisie. Een aantal dagen na de wedstrijd tegen AZ maakt VVV de laatste aankoop bekend: Torino Hunte keerde terug in Venlo.

En zo stond VVV na vijf wedstrijden op een mooie 10^e plek. Toen wisten we echter nog niet wat er de volgende wedstrijd ging gebeuren. Ik denk dat er al genoeg woorden zijn vuilgemaakt aan de blamage die toen plaatsvond. Een zwarte dag in het bestaan van VVV. En vanaf dat moment merkte je toch dat er iets knakte bij VVV, begrijpelijk uiteraard. De mentale klap die Ajax ons heeft bezorgd zorgde voor een afdaling op de ranglijst. Ondanks dat we (moeizaam) wonnen van FC Den Bosch met 4-2, merk je dat het zelfvertrouwen van de spelers nihil was. Behalve bij onze spits natuurlijk, die legt er tegen FC Groningen weer een – met een magistrale omhaal – in het net. Maar ook die wedstrijd ging weer verloren. En staat VVV eind oktober op de 14^e plek.

De eerste wedstrijd van november voelde daarom bijna nostalgisch aan: eindelijk weer een overwinning. Thuis tegen Heracles Almelo werd er met 3-2 gewonnen. En zo klom VVV weer naar de 11^e plek. Door de interlandperiode konden we lang, met enige trots, naar de ranglijst kijken. De wedstrijd erna duwde VVV echter weer flink naar beneden. Na de 2-1 nederlaag tegen Willem II stond VVV wederom op de 14^e plek. Dat zegt we hoe dicht het nog allemaal bij elkaar stond.

En toen stonden er twee belangrijke wedstrijden op het programma: thuis tegen PEC en uit tegen RKC. Tegen deze twee concurrenten zou je eigenlijk zes punten moeten halen. We haalden er echter maar één, er werd 2-2 gespeeld tegen PEC en er werd met 3-2 verloren van RKC. En zo ziet VVV zichzelf steeds dieper in het zand zakken, terwijl het verschil tussen de onderste regionen en de middenmoot steeds groter werd. En toen stonden er ook nog eens drie loodzware wedstrijden op het programma: Feyenoord-thuis, Twente-thuis en PSV-uit. Hoewel VVV het tegen Feyenoord lang op 0-0 wist te houden, werd er uiteindelijk met 0-3 verloren. En dus zakte VVV weer een plaatsje op de ranglijst. De TOTO KNVB Bekerwedstrijd, tegen Almere City, tussendoor kwam dus op een goed moment. Na de 1-0 achterstand liet VVV het kwaliteitsverschil tussen de Eredivisie en de KKD maar eens goed zien. Er werd uiteindelijk gemakkelijk met 1-4 gewonnen. Het leek erop dat VVV wat zelfvertrouwen had getankt. In de thuiswedstrijd tegen FC Twente was hier echter weinig van terug te zien: onmachtig werd er verloren met 1-2.

En toen stond – als laatste wedstrijd van 2020 – PSV te wachten. Met flashbacks naar de wedstrijd tegen Ajax hoopten we maar op een minimale overwinning van PSV. Door de onverwachte 0-1 van Arias werd er even de illusie gecreëerd dat er wat te halen viel, maar dit bleek tevergeefs. In de tweede helft liep PSV alsnog vrij eenvoudig weg van VVV en werd het 4-1.

En daar staan we dan. Na 5 nederlagen in de Eredivisie achter elkaar eindigt VVV 2020 op een 16^e plek. Dezelfde plek waar we 2020 begonnen. En de plek waar je écht weg moet blijven aan het einde van het seizoen. Op die plek speel je namelijk in de nacompetitie, en met ploegen als NAC Breda, De Graafschap en NEC lijkt me dat een gevaarlijke uitgangssituatie.

We hebben in 2020 een flink aantal dieptepunten meegemaakt, onder andere de 0-13 nederlaag, het plotselinge overlijden van Torres Blues en de eeuwigdurende periode waarin we niet naar de Koel hebben kunnen gaan. Maar ook hebben we een aantal mooie momenten meegemaakt, de ongeslagen reeks in januari en februari, de geniale optredens van Giakoumakis en (waarvan ik hoop dat zoveel mogelijk supporters hem hebben meegemaakt) de laatste wedstrijd in de Koel, tegen FC Utrecht/Borussia Mönchengladbach.

Maar er zal flink wat moeten gebeuren bij VVV, zowel voetballend als mentaal. De échte vechtlust lijkt al tijden verdwenen, en mijns inziens zit er véél meer voetbal in VVV dan er op dit moment uitkomt. Laten we hopen dat we net zo’n goede reeks neer gaan zetten als we in het begin van 2020 deden. Venlonaren wenst iedereen een gelukkig nieuwjaar! En laten we hopen dat we in elk opzicht een (nog) beter jaar krijgen, mét publiek.